पूर्वी नेपालको खोटाङबाट राजेश पायल राई गायक बन्ने सपना बोकेर संघर्षका लागि जब काठमाडौं आए, उनलाई कसैले पत्याएन । त्यसबेला उनलाई आफैंप्रति हीनताबोध भयो, म त खत्तमै छु कि क्या हो !
त्यस्तो लाग्दा उनी परिवारका मान्छेहरू राजनीति र ब्रिटिस आर्मीमा छन्, म त्यता किन नजाने भन्नेसम्म सोच्थे । अर्को मनमा आफ्नो राम्रो स्वरदेखि डाहा लागेर मान्छेहरुले नरुचाएको होला भनेर उनी जसरी पनि केही बनेर देखाउँछु भनेर अठोट लिन्थे ।
नभन्दै निरन्तरको प्रयासले आज उनले आधुनिक गायनका साथै नेपाली फिल्मको पाश्र्व गायनमा छुटाउनै नहुने नाम बनाएका छन् । संगीतयात्रामा उनले देखे-भोगेका केही अनुभव र किस्सा उनकै शब्दमाः
१. अहिलेसम्म पाँच हजारभन्दा बढी गीत गाइसकेको छु मैले । अंग्रेजी, जापानी, हिन्दी, मैथिली, थारु, भोजपुरी लगायत ५० भन्दा बढी भाषाको गीत गाएको छु । सबैभन्दा धेरै फिल्मकै गीत गाएको छु । ०५२ देखि फिल्ममा निरन्तर गाइरहेको छु । मेरो व्यस्तताका कारण कतिपय अवस्थामा निर्माताहरूले तीन-चार महिनादेखि नौ महिनासम्म कुरेका छन् । ‘झोले’ फिल्ममा नौ महिना र ‘मायाज बार’मा ६ महिना कुरे । यो देख्दा खुशी लाग्छ ।
२. एउटा गीत गाउँदा बढीमा २५ हजार रुपैयाँसम्म लिएको छु । पछिल्लो समय ‘ए मेरो हजुर २’ फिल्ममा गाउँदा २५ हजार लिएँ । नेपालमा २०/२५ हजार रुपैयाँ लिँदा बढी के भन्नु ! तर, यहाँ त्यति पैसा लिने म मात्र होला । कतिपय गीत सित्तैमा पनि गाउनुपर्छ । खासमा मेरो कुनै रेट छैन । रेटबिनाको कलाकार हुँ म । लागूऔषधविरुद्ध, ट्राफिक सचेतना जगाउने गीतहरूमा निकै कम पैसा लिएर गाएको छु ।
३. क्षमता भएका तर पैसा नभएका प्रतिभा छ भने उसलाई म मद्दत गर्छु । सित्तैमा पनि गाइदिन्छु । अस्ति जुम्लाबाट एउटा गायक भाइ आएका थिए । पैसा रहेनछ । मैले आफ्नै खर्चमा उसको गीत रेकर्ड गराइदिएँ । यहाँ कतिले त्यस्तो हिम्मतै गर्दैनन् । नयाँ गायक आयो भने डराउँछन्, मलाई गाउन दे भन्छन् । तर, त्यस्तो कुरामा म असुरक्षित महसुस गर्दिनँ । ज्यादातर मान्छे मकहाँ पैसा छैन भन्दै आउँछन् । संयोग हो कि म अलि दिलदार मान्छे भन्ने थाहा भएर हो, सहयोगको आश राख्छन् । सहयोग गर्न पाउँदा मन रमाउँछ ।
तीनवटा गीत गाएपछि खुशी भएर ती मान्छेले मलाई प्लाष्टिकमा पोको पारेको वस्तु दिए । खोलेर हेर्दा त आधा किलो यार्सागुम्बा रै’छ । अचम्म लाग्यो मलाई । साथीहरुले खै कस्तो हुँदो रै’छ भनेर एक-एक टुक्रा चाख्दाचाख्दै त्यत्तिकै सिद्धियो
४. एकजना हुम्लाको मान्छे पनि आउनुभएको थियो । तीनवटा गीत गाएँ मैले । तर, पैसा छैन भन्नुभयो । एरेन्जर फणिन्द्र राई हुनुहुन्थ्यो । अब के गर्ने भनेर फणिन्द्रसँग सोध्दा ‘गाउँको भाइ हो, लुगा हेर्दा पनि गरिबै होला हौ’ भन्नुभयो । तीनवटा गीत गाएपछि खुशी भएर ती मान्छेले मलाई प्लाष्टिकमा पोको पारेको वस्तु दिए । खोलेर हेर्दा त आधा किलो यार्सागुम्बा रै’छ । अचम्म लाग्यो मलाई । साथीहरुले खै कस्तो हुँदो रै’छ भनेर एक-एक टुक्रा चाख्दाचाख्दै त्यत्तिकै सिद्धियो ।
५. गाउन लगाउने र पछि पैसा दिउँला भनेर भेटै नभएको उदाहरण पनि छ । फिल्म ‘मुनामदन’ र ‘बसाइँ’मा त्यस्तै भो । मुनामदन महाकवि देवकोटाको कृतिमा बनेको अनि बसाइँ लिलबहादुर क्षेत्रीको उपन्यासमा बनेको फिल्म थियो । महान् कृतिमा बनेका फिल्ममा गाउने मौका पाउँदा ‘बाफ रे’ भन्ने लाग्यो । खुशी र गर्व महसुस भयो । तर, दुवै फिल्मबाट पैसा पाइएन । दुवै निर्माताको अझैसम्म अत्तोपत्तो छैन ।
५. गीत गाउँछु र गाइदिनुपर्यो भन्दै अचम्मकै मान्छेहरू आउँछन् । जे गर्न पनि तयार छु, जसरी होस् अगाडि बढ्नु छ भनेर आफैंलाई पेश गर्छन् । तर, म नैतिकतामा अलि कडै छु । एक वचनमा राजेश पायल टाँस्सिइरहँदैन । टाँस्सिने भएको भए यो स्थानमा आउने पनि थिइनँ होला ।
No comments:
Post a Comment